3. Stilstaan en Vertragen | Zuid-Afrika

Vertragen gaat hier als vanzelf. Soms lijkt het alsof de tijd even stilstaat, zoals bij onze ontmoeting met Nico en Dannette, ergens in de middle-of-nowhere, in de Outeniqua bergen, iets ten noorden van Mosselbay. Het is opmerkelijk hoeveel tijd en aandacht de Zuid-Afrikanen ons geven om hun verhaal te vertellen en ons wegwijs te maken in dit bijzondere land. Traag en vertrouwd kruipt onze Landcruiser over dirtroads en privé-paden van boeren door de Karoo, Zuid-Afrikaans voor, desert, wildernis, Net als de oude schildpadden, die wij regelmatig van de weg af moeten plukken om onze route te kunnen vervolgen.

We wachten al bijna een week op ons nieuwe roofrack dat in een kleine garage in Mosselbay in elkaar wordt gelast. Onze auto is voor deze operatie tijdelijk ontmanteld en wij zijn tijdelijk onthand: onze daktent en zonnepaneel staan in de garage, wij slapen opnieuw in onze kleine shelter en onze voedsel voorraden moeten het even zonder koelkast doen. Na vier dagen huishoudelijke beslommeringen – wassen, poetsen, nog eens wassen – small-talk op de campground en de nodige strandwandelingen, raken we verveeld en besluiten we er een ouderwetse zondagse toerdag van te maken: op naar de Karoo om te oefenen op 4×4 tracks.

We ontmoeten daar Nico, grijs bebaard, zwarte slobberbroek aan, met een vriendelijk open gezicht: een erudiete verschijning. Als er al een fysiek profiel voor filosofen bestaat, zou hij er model voor kunnen staan. Zijn familiewortels in Zuid-Afrika gaan niet zo ver terug. Zijn vader, een van de eerste piloten van de KLM, ontvluchtte Nederland vlak voor de tweede wereldoorlog; in een vliegtuig, niet van hem, maar een uit onze koninklijke luchtvloot. Hij kwam niet verder dan Dar es Salaam, waar hij zijn vliegkist bij gebrek aan brandstof achterliet, en verder reisde richting zuiden tot hij niet meer verder kon. De Nederlandse regering heeft hem het vergrijp jaren later kwijt gescholden, meldt Nico trots, maar het kan ook zijn dat het is verjaard.

Het avonturiersbloed zit in zijn genen. Samen met zijn vrouw Dannette woont hij in een afgelegen boerderij (Bonniedale) die ook al zo’n rijke en bewogen geschiedenis heeft en waar hij met veel passie over verteld. Zijn kennis over de geschiedenis van het gebied is onuitputtelijk. Wij krijgen een korte samenvatting op papier, geprint op de achterkant van gebruikte vellen met veel cijfers over batchstructuren en machine specifications. Hij schrijft artikelen voor evenzo avontuurlijke reisbladen, over historische tracks dwars door de wildernis, door gebieden waar de bosjesmannen hun geschiedenis in grotten tekenden. Een aantal daarvan is op hun 1650 ha grote bezit terug te vinden. Zestienhondervijftig hectaren……… Ik kan me er niet zo veel bij voorstellen, met onze kleine 1,5 ha thuis in Nederland. Wij kennen daar iedere hoek, struik en boom. Hoe beheers je zo’n groot gebied, ook al bestaat het grotendeels uit bergachtig woud?

Als we onze tocht door het desolate, dorre bergachtige gebied vervolgen, krijgen we daar een indruk van. Er is geen onderscheid tussen natuur of gecultiveerd terrein: alles is natuur en daarin loopt ook alles door elkaar: de koeien staan tussen de wilde klifspringers en geven geen krimp als een grote groep baboons daar weer doorheen rent. Ze grazen onverstoord door op de kale dorre heuvels. Er valt niets te beheersen. Hier gaat het over loslaten en de natuur zijn gang laten gaan. Alleen de boerenhekken die wij af en toe passeren herinneren ons eraan dat wij over het bezit van boeren rijden. Het is de natuurlijke habitat van de Cape Mountain luipaard en de bruine hyena. Misschien gaan we ze de komende week ontmoeten als wij de 400 jaar oude Oxtrailroute gaan rijden, 450 km lang, dwars door de wildernis, alleen toegankelijk voor 4 x 4’s en met slechts drie pleisterplaatsen. Met een gemiddelde van circa 25 km per uur, en zonder tegenslag, goed te doen. Wij kijken ernaar uit en naar de hernieuwde ontmoeting met Nico en Danette, op wiens campground wij de eerste paar dagen gaan staan voordat wij aan ons avontuur beginnen. Onthaasten: geen internet, geen telefoon, geen winkels, geen mensen, alleen wij en de ruige natuur om ons heen, lange hikes maken en af en toe een duik nemen in de stoneholes, zoals ze ze hier noemen: kleine diepe poelen in de riviertjes, soms bij een watervalletje.

Nico kijkt aandachtig naar onze Toyota Landcruiser: ‘the best’, knikt hij goedkeurend. ‘Slow and steady. They never give up’. Tevreden rijden we verder, door de Karoo, richting Herbertsdale. Onderweg plukken we nog een paar grote schildpaddden van de weg: vretend aan koeienpoep, drinkend aan de geul die over de weg stroomt. Ze sissen vervaarlijk als ik ze optil en een paar meter verder weg zet. Rustig en langzaam gaan ze verder, ze geven niet op en vervolgen onverstoorbaar hun route, op weg naar een schijnbare bestemming.

Enige feiten:
Het heeft hier de afgelopen week een paar dagen flink geregend, temperatuur ongeveer 17 graden. We staan al die tijd op een campground in Hartenbos bij de monding van de gelijknamige rivier. Sinterklaas hebben we niet gevierd,  wel veel in het nabijgelegen winkelcentrum geweest waar de ‘Kerst’overvloed te zien is. Frans en ik waren nog nooit samen zoveel in een winkelcentrum. Onze buren hier heten Pauline en Andries. Ze trekken al vier jaar met een caravan door het land en zijn voor ons een dankbare vraagbaak voor alles wat we willen weten over dit bijzondere land.